-->

Αναζήτηση

12.11.17

Πώς η μεταναστευτική κρίση χρησιμοποιείται ως όπλο εξαναγκασμού χωρών και εθνών

  • H εξαναγκαστική κατασκευασμένη μετανάστευση,
  • Αυτοί που την χρησιμοποιούν, και οι μηχανισμοί
  • Οι υποστηρίζουσες ομάδες, οι ελίτ και το ευρύ κοινό
  • Οι διεκδικητές, οι στόχοι τους, και το κόστος της υποκρισίας
  • Οι ευάλωτες φιλελεύθερες δημοκρατίες

... εισαγωγή

Η "οπλοποίηση" της μαζικής μετανάστευσης δεν είναι απλά μια ”θεωρία συνωμοσίας” ούτε κάτι αδύνατο να συμβεί.

Αυτό αποδεικνύει περίτρανα το βιβλίο της Kelly Greenhill με τίτλο ”Όπλα Μαζικής Μετανάστευσης: Αναγκαστικός Εκτοπισμός ως Μέσο Εξαναγκασμού”, μια εσωτερική ματιά στο ποιοί, γιατί και πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν αλλά και να δημιουργήσουν μια μεταναστευτική κρίση προς όφελός τους.

.. ορισμός

Εξαναγκαστικές μηχανικές μεταναστεύσεις (ή εξαναγκαστικά καθοδηγούμενες μεταναστεύσεις) είναι
αυτές οι διασυνοριακές κινήσεις πληθυσμού που δημιουργούνται ή χειραγωγούνται σκόπιμα για να προκαλέσουν πολιτικές, στρατιωτικές ή/και οικονομικές παραχωρήσεις από μια χώρα-στόχο ή χώρες.
Η εξαναγκαστική μηχανική μετανάστευση ... αντιπροσωπεύει μόνο ένα υποσύνολο
μιας ευρύτερης κατηγορίας γεγονότων που βασίζονται στη δημιουργία και την εκμετάλλευση κρίσεων ως μέσων προς πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς – ένα φαινόμενο που ονομάζω στρατηγική μηχανική μετανάστευση. 

Η εξαναγκαστική μηχανική μετανάστευση είναι συχνά ενσωματωμένη στις μαζικές μεταναστεύσεις που έχουν σχεδιαστεί στρατηγικά για εξωστρεφείς, εξωγενείς ή στρατιωτικοποιημένους λόγους. Είναι πιθανό, τουλάχιστον εν μέρει ως συνέπεια του ενσωματωμένου και συχνά καμουφλαρισμένου της χαρακτήρα, ότι η επικράτηση της δεν έχει επίσης γενικά αναγνωριστεί και η σημασία της, έχει υποτιμηθεί. Πράγματι, είναι ένα φαινόμενο που για πολλούς παρατηρητές κρύβεται σε κοινή θέα

... αυτοί που την χρησιμοποιούν

μπορεί να ασκηθεί από τρεις διαφορετικούς τύπους διεκδικητών:
  • τους δημιουργούς, αυτούς που που δημιουργούν άμεσα ή απειλούν να δημιουργήσουν διασυνοριακές μετακινήσεις πληθυσμών εκτός εάν οι στόχοι αποδεχθούν τα αιτήματά τους)
  • τους πράκτορες προβοκάτορες, οι οποίοι δεν δημιουργούν άμεσα κρίσεις, αλλά μάλλον εσκεμμένα ενεργούν με τρόπους που έχουν σχεδιαστεί για να υποκινούν τους άλλους να δημιουργούν εκροές 
  • τους οπορτουνιστές, δεν παίζουν άμεσο ρόλο στη δημιουργία μεταναστευτικών κρίσεων, αλλά απλώς εκμεταλλεύονται για το δικό τους όφελος την ύπαρξη εκροών που δημιουργούνται ή καταλύονται από άλλους

... οι μηχανισμοί

μια ποικιλία αλληλοεπικαλυπτόμενων μηχανισμών όταν προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη λήψη αποφάσεων των στόχων τους, συμπεριλαμβανομένων των ακόλουθων πέντε πιο κοινών μηχανισμών:
  • (1) διάβρωση της βάσης ισχύος που απειλεί τη σχέση ενός καθεστώτος με τους βασικούς υποστηρικτές του, 
  • (2) αναταραχή –  δημιουργώντας λαϊκή δυσαρέσκεια για ένα καθεστώς, 
  • (3) αποκεφαλισμός – θέτοντας σε κίνδυνο το καθεστώς προσωπικής ασφάλειας της ηγεσίας, 
  • (4) αποδυνάμωση-εξασθένιση μιας χώρας στο σύνολό της, και 
  • (5) άρνηση – εμποδίζοντας την επιτυχία στο πεδίο της μάχης (ή πολιτικές νίκες μέσω στρατιωτικής επιθετικότητας).

Επειδή η εξαναγκαστική μηχανική μετανάστευση βασίζεται σε μη στρατιωτικά μέσα πειθούς, οι μηχανισμοί αποκεφαλισμού και άρνησης είναι εκτός πεδίου.

Αλλά αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση της διάβρωσης της βάσης ισχύος, της αναταραχής και της αποδυνάμωσης. Καθένας από αυτούς τους μηχανισμούς στηρίζεται σε διαφορετικούς βαθμούς για να επηρεάσει τη συμπεριφορά της ηγεσίας του στόχου χειραγωγώντας τις απόψεις και τη στάση του πληθυσμού της. Η επιτυχία του καθενός με τη σειρά του βασίζεται στην αποτελεσματική χειραγώγηση του κόστους ή των κινδύνων που επιβάλλονται στον ίδιο πληθυσμό.

Με άλλα λόγια, επιχειρησιακά οι τρεις αυτοί μηχανισμοί βασίζονται σε αυτό που είναι κοινώς γνωστό ως καταναγκασμός με στρατηγικές τιμωρίας.
Οι διεκδικητές επιδιώκουν να δημιουργήσουν εσωτερικές συγκρούσεις ή δημόσια δυσαρέσκεια εντός ενός στόχου σε μια προσπάθεια να πείσουν την ηγεσία της να αποδεχθεί τα αιτήματα του διεκδικητή παρά το αναμενόμενο (εγχώριο ή/και διεθνές) πολιτικό κόστος αντίστασης.
Εν συντομία, οι διεκδικητές προσπαθούν να επιβάλουν στον πληθυσμό κόστη που είναι υψηλότερα από αυτά που διακυβεύονται.

... ομάδες υπέρ των μεταναστών 

Οι ομάδες υπέρ των μεταναστών τείνουν να είναι μικρότερες από τις αντίπαλες, ωστόσο, τα μέλη τους τείνουν επίσης να είναι ομιλητικά, δημόσια κατανοητά και ρητορικά επιδέξια όπως δικηγόροι και ακτιβιστές.
Με τη συνοχή και την εστίαση που επιδεικνύουν συμπληρώνουν την πολιτική αποτελεσματικότητα που τους λείπει σε αριθμούς.
Ενισχύονται επίσης από τις διασυνδέσεις με διάφορες εγχώριες και διεθνείς ΜΚΟ και ομάδες υπεράσπισης, προστασίας και επέκτασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Αυτά τα δίκτυα και οι σύμμαχοί τους - μέλη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ακαδημαϊκοί, νομοθέτες και εθνικός και ομάδες εθνικών και πολιτικών συμφερόντων - βασίζονται σε δύο παράγοντες για να ασκήσουν εσωτερική επιρροή στους ηγέτες:
  • στην επιθυμία των ηγετών να παραμείνουν δημοφιλείς, είτε στις εκλογές είτε στην εμφάνισή τους σε ιστορικό πλαίσιο.
  • στην νομιμότητα της πολιτικής που εξασκούν, η οποία μπορεί να περιορίσει την στήριξη που απολαμβάνουν ή επιδιώκουν στο νομοθετικό σώμα, στο κοινοβούλιο, στα μέσα ενημέρωσης και στο ευρύ κοινό.

... η ελίτ και το ευρύ κοινό

Οι κοινωνίες συνήθως χαρακτηρίζονται από διαφορετικά και ανταγωνιστικά συμφέροντα και άνισα  κατανεμημένα κόστη και οφέλη – υλικά, ψυχικά ή και τα δύο.
Οι κοινωνίες έχουν διαχωρισμούς μεταξύ της ελίτ (που κυβερνά) και του ευρέως κοινού.
Σε μια μεταναστευτική κρίση ενεργοποιούνται και οι δύο ομάδες (αυτές που είναι υπέρ, και αυτές που είναι κατά).

... ο διεκδικητής και ο στόχος του

Οι υποψήφιοι διεκδικητές μπορούν να κάνουν ένα από τα παρακάτω:
  • απλή εκμετάλλευση της υπάρχουσας ετερογένειας εντός των κρατών-στόχων
  • αύξηση της ευπάθειας του στόχου, με αύξηση του βαθμού πόλωσης των δύο ομάδων, και με συνέπεια την μείωση των επιλογών του στόχου. Μπορούν σχεδιασμένα να επηρεάσουν:
    • το μέγεθος, κλίμακα, και έκταση της ροής
    • τον χαρακτήρα (προσθέτοντας ή αφαιρώντας μέλη στη μία ή την άλλη ομάδα)
    • τις απειλές
    • την πίεση στα μέλη της μιας ή της άλλης ομάδας

Τελικός στόχος είναι ο περιορισμός των επιλογών αντίδρασης του στόχου σε μια ροή μεταναστών
  • με όρους θεωρίας παιγνίων, περιορίζουν το σύνολο κερδών του στόχου,
  • η παραχώρηση σε απαιτήσεις φαίνεται πιο ελκυστική
    (τουλάχιστον σε σύγκριση με την πιθανότητα ότι στο μέλλον θα υπάρχουν ακόμα λιγότερο ευνοϊκές επιλογές)
  • περιορίζεται η ικανότητα του στόχου να συμβιβάσει εσωτερικές πολιτικές συγκρούσεις και να ικανοποιήσει ανταγωνιστικά εγχώρια συμφέροντα
  • Κάθε προσπάθεια επίλυσης μιας αντίφασης μεγεθύνει την άλλη

Τότε η παραχώρηση – για να αποφευχθεί η γενική αναταραχή, για να αποφευχθεί η διάβρωση της δύναμης, ή απλώς μια κρίση να εξαφανιστεί – μπορεί να γίνει ολοένα και πιο ελκυστική, πράγμα που φυσικά είναι ακριβώς ο σκοπός του διεκδικητή

... το κόστος υποκρισίας

οι διεκδικητές της εξαναγκαστικής μετανάστευσης χρησιμοποιούν επίσης ένα παράγοντα που ονομάζουν ”κόστος  υποκρισίας”
συμβολικά πολιτικά κόστη που μπορούν να επιβληθούν όταν υπάρχει μια πραγματική (ή αντιληπτή) ανομοιογένεια μεταξύ μιας διακηρυγμένης δέσμευσης σε φιλελεύθερες αξίες και/ή διεθνή πρότυπα, και κρατικές ενέργειες που παραβιάζουν μια τέτοια δέσμευση.
Οι διεκδικητές μπορούν να εμπλακούν αποτελεσματικά – με την (συχνά μη σκόπιμη)
βοήθεια του φιλο-προσφυγικού/μεταναστευτικού στρατοπέδου – σε ένα είδος παγίδευσης με την υποβοήθηση των κανόνων, καθώς οι ανθρωπιστικοί κανόνες χρησιμοποιούνται ως εξαναγκαστικά χτυπήματα από τους εμπλεκόμενους με εγωιστικά, αυτοκινούμενα κίνητρα, καθώς και εκείνων με πιο αλτρουιστικούς σκοπούς, συχνά ταυτόχρονα.

... οι ευάλωτες φιλελεύθερες δημοκρατίες

Οι ανεπτυγμένες φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην επιβολή κόστους υποκρισίας (και στην εξαναγκαστική μηχανευμένη μετανάστευση γενικότερα) για δύο αλληλένδετους και αυτο-ενισχυτικούς λόγους, καθένας από τους οποίους αντικατοπτρίζει μια ξεχωριστή αντίληψη για αυτά που παραδοσιακά θεωρούνται φιλελεύθερες αξίες και αρετές.

Αφενός, αυτές οι κωδικοποιημένες δεσμεύσεις παρέχουν ορισμένες προστασίες και εγγυήσεις σε εκείνους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες καταγωγής τους σε περιόδους κρίσης και υπό πίεση.
Αφ ‘ετέρου όμως, αυτές οι ίδιες διασφαλίσεις περιορίζουν την ικανότητα των κρατών να ελέγχουν τα σύνορά τους και έτσι επιτρέπουν σε άλλους φορείς να διαπραγματεύονται μόχλευση στα συμβαλλόμενα κράτη μέσω της λειτουργίας κανονιστικής (πολιτικής και νομικής) παγίδευσης.
Καθώς η κανονιστική φιλελευθεροποίηση αυξάνεται – η ευαισθησία στα κόστη υποκρισίας αυξάνεται και η ευπάθεια στον εξαναγκασμό αυξάνεται ταυτόχρονα.

Εν ολίγοις, οι κωδικοποιημένες δεσμεύσεις για την προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πλουραλιστικών πολιτικών μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να προσφέρουν στους υποψήφιους εξαναγκαστές ισχυρή διαπραγματευτική μόχλευση μέσω της εκμετάλλευσης όσων οι φιλελεύθεροι στόχοι αντιλαμβάνονται ως αρετές τους και, ως επίδραση, να μετασχηματίσουν τις φιλελεύθερες δημοκρατικές αρετές σε διεθνή διαπραγματευτικά ελαττώματα.

Κύρια σημεία:


  • η δημιουργία και εκμετάλλευση κρίσεων ως μέσων προς πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς
  • οι δημιουργοί, οι υποκινητές (προβοκάτορες), οι ευκαιριοσκόποι (οπορτουνιστές)
  • Χειραγώγηση λήψης αποφάσεων του στόχου με επηρεασμό της συμπεριφορά της ηγεσίας χειραγωγώντας τις απόψεις και τη στάση του πληθυσμού, με εσωτερικές συγκρούσεις και καλλιέργεια δυσαρέσκειας, με μηχανισμούς:
    • διάβρωσης
    • αναταραχής
    • αποδυνάμωσης
  • Σε μια μεταναστευτική κρίση ενεργοποιούνται και οι δύο ομάδες, αυτές που είναι υπέρ (η ελίτ), και αυτές που είναι κατά (το ευρύ κοινό).
  • Στόχος είναι ο περιορισμός των επιλογών αντίδρασης της ηγεσίας, ώστε η παραχώρηση σε αυτό που ζητάει ο δημιουργός της κρίσης, να είναι μια ελκυστική λύση.
  • Οι κωδικοποιημένες δεσμεύσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πλουραλιστικών πολιτικών, μετασχηματίζουν τις φιλελεύθερες δημοκρατικές αρετές σε διεθνή διαπραγματευτικά ελαττώματα.





Λέξεις εντοπισμού:  #Greenhill #υβριδικός